سعدی< دیوان اشعار > غزلیات

• ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی
• جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی
• به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت
• که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی
• مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی
• مرا مگوی که چه نامی به هر لقب که تو خوانی
• چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل
• که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی
• تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت
• ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی
• بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد
• تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی
• چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت
• ندانمت که چه گویم ز اختلاف معانی
• مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان
• که پیر داند مقدار روزگار جوانی
• تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد
• ریاضت من شب تا سحر نشسته چه دانی
• من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم
• تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی
• سر از کمند تو سعدی به هیچ روی نتابد
• اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی